Posted in Հորինուկ

Ծույլ մեղուն

Բարև ձեզ  ես հիմա կպատմեմ մի ծույլ մեղվի մասին։ Այդ մեղուն շատ-շատ ծույլ էր այնքան ծույլ,

որ  անբան Հուռիից ավելի ծույլ։ Նրա անունն է Կառլո, ընկերները փորձում էին նրան համուզել, որ նա սկսի աշխատել։ Բայց նա չեր համաձայնվում և քանի, որ նա չէր աշխատում մի օր նա ասաց․

—Ես կկառուցեմ  նոր փեթակ և կապրեմ այնտեղ։

և նա գնաց որպեսզի կառուցի նոր փեթակ, բայց քանի որ նա շա՜տ ծույլ էր մեղուն ծկարողացավ կառուցել նոր փեթակ։ Գնաց իր ընկերներից օգնություն խնթրի, նա գնաց իր բոլոր ընկերներին հարցրեց, բայց ոչ ոք չէր օգնում որովհետև ընկերները գիտեին որ նա շատ ծույլ է։ Նա շատ տխրեց և ամեն րոպե լացում էր և ընկերները նկատեցին, որ Կառլոն չի խոսում ոչոքի հետ, ու ընկերները գնացի օգնել փեթակը կառուցել իսկ Կառլոն խոստացավ, որ կսկսի աշխատել🐝։

Posted in Հորինուկ, Մայրենի

Կապիկի ճանապարհորդությունը

Լինում է, չի լինում մի կապիկ։ Այդ կապիկը ապրում էր կղզիում,  նա արդեն կղզիում շատ-շատ տարիներ  է ապրում,  այնքան շատ, որ արդեն 253 տարեկան է։

Նա արդեն այդ կղզու թագավորն է, բայց նա մտածեց գնա իր ընկերոջ մոտ։ Նրա  ընկերը նրան օգնեց գնալ կենդանաբանական այգի, նա դրանից հետո շատ-շատ ուրախացավ որովհետև այնտեղ  շատ  կենդանիներ կային և այնտեղ հետաքրքիր էր և կապիկը սկսեց այնտեղ ապրել։

Հետո կապիկը մտածեց, որ անպայման պետք է գնա շնորակալություն հայտնի և կապիկը իր կենդանաբանական այգու  ընկերների հետ գնաց իր մյուս ընկերոջ մոտ,  շնորակալություն հայտնեց և նրանք սկսեցին ապրել իրար հետ ուրախ և համերաշխ։

Posted in Հորինուկ, Մայրենի

Երբ ես փոքր էի․․․

Ես երբ փոքր եմ եղել, տանը խաղալիս վազում էի։ Եվ ես իմ ձեռքը պատահաբար վառեցի, շատ էր ցավում ու  մի քանի ամիս իմ ձեռքը ուժեղ վառված էր։ Բայց հետո իմ ձեռքի այրվածքը անցավ։ Այդ պատճառով հիմա ես ուշադիր եմ լինում, որ ձեռքս նորից չվառեմ։🔥🔥🔥🔥

Posted in Ընթերցարան, Հորինուկ, Մայրենի

«Գարուն բերող ծիծեռնակը»

Լինում է, չիլինում մի ծիծեռնակ։ Այդ ծիծեռնակը ուզում եր գարուն տանել, նա գնաց ճանապար։ Ճանապարին հանդիպեց իր տատիկին, տատիկն ասավ․

—Ծիծեռնակ կարող էս ինձ օգնել տուն հասնեմ։

Ծիծեռնակն ասավ․

Continue reading “«Գարուն բերող ծիծեռնակը»”

Posted in Հորինուկ, Մայրենի

«Հետաքրքրասեր ճամփորդները»

Մի անգամ պոչատ աղվեսը, անբան Հուռին, անխելք մարդը, շունն ու կատուս, ճանապար ընկան՝  աշխարհ տեսնելու։ Գնացին, գնացին և հայտնվեցին մի աշխարհ։ Այդ աշխարհում բոլորը կարդում էին  Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթները։ Ճամփորդները շատ-շատ զարմացան իրենց տեսածից, անբան Հուռին առաջարկեց ոչինչ չանել։ Բայց անխելք մարդն ասաց․

—Եկեք  գնանք անտառ, տեսնենք արջերին,գայլերին։

Պոչատ աղվեսն ասաց․

—Այո, լավ առաջարկ է, ես էլ իմ ընկերներին կտեսնեմ։

Continue reading “«Հետաքրքրասեր ճամփորդները»”